“Rechtvaardigheid en ontwikkeling
In het laatste decennium is het politieke verschijnsel ‘rechtvaardigheid en ontwikkeling’ ontstaan. De religieuze partijen die deze naam dragen baseren ook hun ideologie op deze ‘slogan’ zoals het geval is in Marokko. In dit land is de eerste partij onder de naam “Rechtvaardigheid en ontwikkeling” in 1997 opgericht en daarna is het fenomeen zich gaan verspreiden over de hele Arabische en Islamitische wereld.
In Turkije heeft de middengeneratie Islamieten een partij met dezelfde naam opgericht ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’, in Indonesië hebben de Islamieten ook hetzelfde gedaan. Dit geld ook voor Maleisië, waar Anwar Ibrahim (de voormalige leider van de moslim jongeren ABIM) een nieuwe partij heeft opgericht en de naam ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ heeft gegeven. In Irak is een sjiietische groep geïnspireerd geraakt door andere Arabische landen en heeft besloten om ook een partij op te richten met dezelfde naam; ook al heeft deze partij zich religieus en politiek gezien passief opgesteld.
In Mauritanië hebben de Islamieten de Nationale Eenheid voor Hervorming en Ontwikkeling gesticht, omdat ze meer beïnvloed zijn door hun buren in Marokko die werkelijk actiever zijn. Ook in Bahrein en Egypte waren er pogingen om zo’n partij op te richten, maar met minder succes omdat het regime deze pogingen heeft doen mislukken. Al deze bewegingen, oftewel partijen voor “Rechtvaardigheid en ontwikkeling” zijn voortgekomen uit de situaties in het land van herkomst zelf.
Wij worden geconfronteerd met een fenomeen dat analyse vraagt, omdat het meer gericht is op het benoemen van problemen dan het zoeken naar oplossingen. Het eerste wat opvalt, is de naam zelf: ‘Rechtvaardigheid en Ontwikkeling’ die meer de plaats inneemt van de ouderwetse namen. De klassieke namen waren verbonden aan de ideologie van de Sharia, hervorming en revolutie terwijl de nieuwe Islamitische partijen zich meer aanpassen aan de ontwikkelingen in de Arabische wereld, die veranderd zijn van een politieke naar een sociale voorlegging. Bovendien zijn deze partijen beïnvloed door de nieuwe wereldorde die aan het afrekenen is met ideologieën. Daarnaast is er nog een andere factor van invloed; namelijk de revisie die plaats heeft gevonden binnen de politieke Islam over een aantal zaken waaronder de nieuwe visie op de Islamitische staat en een eigen identiteit. Deze nieuwe visie is onder andere voortgekomen uit de kritiek van seculiere denkers op de islamitische discours.
Dit fenomeen van nieuwe Islamitische partijen is ook ontstaan door de sociale en politieke veranderingen binnen de islamitische bewegingen zelf die zich meer zijn gaan verdiepen in de huidige en toekomstige problemen van de mensen. Zo zijn deze partijen praktischer geworden en minder accent gaan liggen op de klassieke ideologieën zoals het vraagstuk soevereiniteit en Sharia.
Binnen de partijen van ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ kunnen we constateren dat er meer gemeenschappelijke factoren aanwezig zijn dan alleen de naam zelf. Alle partijen onder deze naam geven de prioriteit aan de rechtvaardigheid en ontwikkeling van hun volkeren in plaats van zich te richten op de theoretische vraagstukken zoals identiteit. Natuurlijk zijn er kleine verschillen tussen deze partijen die gerelateerd zijn aan de omstandigheden van de landen waar ze actief zijn. De partij voor ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ in een behoudend land als Marokko waar de staat gebaseerd is op religie en monarchie (koning is de leider der gelovigen), is anders dan dezelfde partij in een land als Turkije die scheiding van kerk en staat kent.
De Islamieten in Marokko halen hun ideologie uit religieuze rituelen, terwijl hun collega’s in Turkije meer geïnspireerd zijn door de westerse normen en waarden in hun visie voor de toekomst van de Islam in Turkije. In dit geval moeten wij altijd oppassen met verkeerde vergelijkingen tussen deze partijen in verschillende landen.
Als wij naar de evolutie willen kijken van de partijen van ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ in een periode van een decennium in vergelijking met liberale en socialistische partijen wat betreft het oplossen van economische en sociale problemen, is het verrassend genoeg dat wij mogen constateren dat deze partijen enerzijds op de westerse beginselen hun visie baseren, zoals het geval van Turkije, en anderzijds op gerechtigheid en liefdadigheid, zoals het geval in Maleisië. Maar je hebt ook een andere visie die gebaseerd is op markteconomie en de rol van de staat, zoals het geval van de Islamieten in Marokko. De partij voor ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ in Marokko strijd namelijk voor een eerlijke verdeling van welvaart onder de burgers en is tegen de economische monopolie van wie dan ook. Maar je hebt ook andere partijen die nog geen duidelijke visie hebben, omdat ze nog nieuw zijn zoals het geval van Islamieten in Mauritanië.
De vraag voor de toekomst bij dit soort partijen blijft voor iedere vorm van interpretatie vatbaar, zeker wat betreft de kwesties die deze partijen puur vanuit een religieuze visie willen aanpakken. Men wil de prioriteit aan de ontwikkeling geven, terwijl wij steeds te maken krijgen met aandacht aan de identiteitskwestie. Is het dan mogelijk voor een partij die gebaseerd is op religie, ondanks haar affiniteit met de sociale en economische problemen van de mensen, om nooit terug te vallen op de Sharia en een Islamitische staat op te richten? Het lijkt mij onmogelijk om de Sharia te passeren; de vraag is alleen op welke andere manier dan de klassieke islamitische partijen dat willen hebben. En bovendien hoe zal de toekomst van zulke partijen eruit zien in de landen waar de maatschappij liberaal is.
Marokko en Turkije zijn twee duidelijke voorbeelden hiervan: ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ in Marokko is zich gaan distantiëren van verkondiging van de Islam en meer aandacht besteden aan de politieke boodschap, maar vindt het nog moeilijk om de kwestie van identiteit los te laten omdat Marokko een land is waar men nog steeds aan het vechten is tegen de invloeden van de Westerse (Franse) cultuur.
Integendeel tot de Islamieten in Turkije, die lijken dit station te hebben gepasseerd. Het vraagstuk van identiteit staat niet centraal in de politieke boodschap van de Islamieten in Turkije en als dat ooit naar voren komt dan geldt wat de meerderheid van het volk vindt en die is meer liberaal en seculier.
Het is niet makkelijk om vast te stellen wat deze partijen allemaal in de toekomst kunnen bereiken, maar wat duidelijk is, is dat er twee verschillende uitgangspunten zijn in de visie van het voorbeeld van Marokko en Turkije: De Islamieten in Marokko willen het modernisme islamiseren, terwijl die van Turkije de Islam juist willen moderniseren.
-------------
http://www.nioweb.nl/2008/05/19/politieke-ontwikkelingen-van-marokko-tot-turkije
In het laatste decennium is het politieke verschijnsel ‘rechtvaardigheid en ontwikkeling’ ontstaan. De religieuze partijen die deze naam dragen baseren ook hun ideologie op deze ‘slogan’ zoals het geval is in Marokko. In dit land is de eerste partij onder de naam “Rechtvaardigheid en ontwikkeling” in 1997 opgericht en daarna is het fenomeen zich gaan verspreiden over de hele Arabische en Islamitische wereld .
In Turkije heeft de middengeneratie Islamieten een partij met dezelfde naam opgericht ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’, in Indonesië hebben de Islamieten ook hetzelfde gedaan. Dit geld ook voor Maleisië, waar Anwar Ibrahim (de voormalige leider van de moslim jongeren ABIM) een nieuwe partij heeft opgericht en de naam ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ heeft gegeven. In Irak is een sjiietische groep geïnspireerd geraakt door andere Arabische landen en heeft besloten om ook een partij op te richten met dezelfde naam; ook al heeft deze partij zich religieus en politiek gezien passief opgesteld .
In Mauritanië hebben de Islamieten de Nationale Eenheid voor Hervorming en Ontwikkeling gesticht, omdat ze meer beïnvloed zijn door hun buren in Marokko die werkelijk actiever zijn. Ook in Bahrein en Egypte waren er pogingen om zo’n partij op te richten, maar met minder succes omdat het regime deze pogingen heeft doen mislukken. Al deze bewegingen, oftewel partijen voor “Rechtvaardigheid en ontwikkeling” zijn voortgekomen uit de situaties in het land van herkomst zelf .
Wij worden geconfronteerd met een fenomeen dat analyse vraagt, omdat het meer gericht is op het benoemen van problemen dan het zoeken naar oplossingen. Het eerste wat opvalt, is de naam zelf: ‘Rechtvaardigheid en Ontwikkeling’ die meer de plaats inneemt van de ouderwetse namen. De klassieke namen waren verbonden aan de ideologie van de Sharia, hervorming en revolutie terwijl de nieuwe Islamitische partijen zich meer aanpassen aan de ontwikkelingen in de Arabische wereld, die veranderd zijn van een politieke naar een sociale voorlegging. Bovendien zijn deze partijen beïnvloed door de nieuwe wereldorde die aan het afrekenen is met ideologieën. Daarnaast is er nog een andere factor van invloed; namelijk de revisie die plaats heeft gevonden binnen de politieke Islam over een aantal zaken waaronder de nieuwe visie op de Islamitische staat en een eigen identiteit. Deze nieuwe visie is onder andere voortgekomen uit de kritiek van seculiere denkers op de islamitische discours .
Dit fenomeen van nieuwe Islamitische partijen is ook ontstaan door de sociale en politieke veranderingen binnen de islamitische bewegingen zelf die zich meer zijn gaan verdiepen in de huidige en toekomstige problemen van de mensen. Zo zijn deze partijen praktischer geworden en minder accent gaan liggen op de klassieke ideologieën zoals het vraagstuk soevereiniteit en Sharia .
Binnen de partijen van ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ kunnen we constateren dat er meer gemeenschappelijke factoren aanwezig zijn dan alleen de naam zelf. Alle partijen onder deze naam geven de prioriteit aan de rechtvaardigheid en ontwikkeling van hun volkeren in plaats van zich te richten op de theoretische vraagstukken zoals identiteit. Natuurlijk zijn er kleine verschillen tussen deze partijen die gerelateerd zijn aan de omstandigheden van de landen waar ze actief zijn. De partij voor ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ in een behoudend land als Marokko waar de staat gebaseerd is op religie en monarchie (koning is de leider der gelovigen), is anders dan dezelfde partij in een land als Turkije die scheiding van kerk en staat kent .
De Islamieten in Marokko halen hun ideologie uit religieuze rituelen, terwijl hun collega’s in Turkije meer geïnspireerd zijn door de westerse normen en waarden in hun visie voor de toekomst van de Islam in Turkije. In dit geval moeten wij altijd oppassen met verkeerde vergelijkingen tussen deze partijen in verschillende landen .
Als wij naar de evolutie willen kijken van de partijen van ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ in een periode van een decennium in vergelijking met liberale en socialistische partijen wat betreft het oplossen van economische en sociale problemen, is het verrassend genoeg dat wij mogen constateren dat deze partijen enerzijds op de westerse beginselen hun visie baseren, zoals het geval van Turkije, en anderzijds op gerechtigheid en liefdadigheid, zoals het geval in Maleisië. Maar je hebt ook een andere visie die gebaseerd is op markteconomie en de rol van de staat, zoals het geval van de Islamieten in Marokko. De partij voor ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ in Marokko strijd namelijk voor een eerlijke verdeling van welvaart onder de burgers en is tegen de economische monopolie van wie dan ook. Maar je hebt ook andere partijen die nog geen duidelijke visie hebben, omdat ze nog nieuw zijn zoals het geval van Islamieten in Mauritanië .
De vraag voor de toekomst bij dit soort partijen blijft voor iedere vorm van interpretatie vatbaar, zeker wat betreft de kwesties die deze partijen puur vanuit een religieuze visie willen aanpakken. Men wil de prioriteit aan de ontwikkeling geven, terwijl wij steeds te maken krijgen met aandacht aan de identiteitskwestie. Is het dan mogelijk voor een partij die gebaseerd is op religie, ondanks haar affiniteit met de sociale en economische problemen van de mensen, om nooit terug te vallen op de Sharia en een Islamitische staat op te richten? Het lijkt mij onmogelijk om de Sharia te passeren; de vraag is alleen op welke andere manier dan de klassieke islamitische partijen dat willen hebben. En bovendien hoe zal de toekomst van zulke partijen eruit zien in de landen waar de maatschappij liberaal is .
Marokko en Turkije zijn twee duidelijke voorbeelden hiervan: ‘Rechtvaardigheid en ontwikkeling’ in Marokko is zich gaan distantiëren van verkondiging van de Islam en meer aandacht besteden aan de politieke boodschap, maar vindt het nog moeilijk om de kwestie van identiteit los te laten omdat Marokko een land is waar men nog steeds aan het vechten is tegen de invloeden van de Westerse (Franse) cultuur.
Integendeel tot de Islamieten in Turkije, die lijken dit station te hebben gepasseerd. Het vraagstuk van identiteit staat niet centraal in de politieke boodschap van de Islamieten in Turkije en als dat ooit naar voren komt dan geldt wat de meerderheid van het volk vindt en die is meer liberaal en seculier.
Het is niet makkelijk om vast te stellen wat deze partijen allemaal in de toekomst kunnen bereiken, maar wat duidelijk is, is dat er twee verschillende uitgangspunten zijn in de visie van het voorbeeld van Marokko en Turkije: De Islamieten in Marokko willen het modernisme islamiseren, terwijl die van Turkije de Islam juist willen moderniseren.
http://www.nioweb.nl/2008/05/19/politieke-ontwikkelingen-van-marokko-tot-turkije/