Islamisten en de Verenigde Staten.
Bij de oprichting in 1928 had de Islamitische beweging geen volstrekt vijandige houding ten opzichte van de VS, omdat deze laatste niet als een vijand en dreiging werd gezien zoals nu wel het geval is.
De haat was meer gericht tegen de oude Westerse kolonisten zoals Engeland en Frankrijk of tegen grootmachten die een gevaar vormden voor het eigen geloof en de eigen cultuur. Dit gevaar kwam namelijk van de kant van communisten en kruisvaarders en is ook aanwezig door de kolonisatie van Palestina door Israël.
Daarom is het begrijpelijk dat de VS niet als een grote vijand in de Islamitische wereld wordt gezien; want de VS had geen directe confrontatie met de Islamitische natie noch een van de Islamitische landen bezet. De VS werd wel gezien als een eventuele vijand omdat het zionisme er een drijvende kracht is.
Ondanks dat de ontwikkeling van de Islamitische beweging in de tweede fase kwam naar aanleiding van het verlies van de Arabieren in de oorlog tegen Israël in 1967, zijn de Islamieten er toch in geslaagd om zichzelf als alternatief te presenteren.
Wat de Islamitische bewegingen wel hebben geërfd uit deze periode is het ontwikkelen van haat tegen het Westen en met name tegen de VS, omdat de Arabische bevolking toen massaal achter het nasserisme stond (politieke beweging van Egyptische president Nasser), en zag hoe het Westen Israël hielp.
In de jaren zeventig zijn de Islamitische bewegingen de VS meer gaan haten en daarvoor was een aantal aanleidingen, beginnend bij de oorlog van oktober 1973, de Islamitische revolutie in Iran in 1979, de capitulatie van Israël voor Libanon in 1982 en de gevolgen daarvan, de Palestijnse intifada in 1987, en de belangrijkste: de golfoorlog (om Kuwait te bevrijden) in 1992 en de rol van de VS hierin.
De oorlog om Kuwait te bevrijden was de eerste directe en grote confrontatie tussen de VS en de Islamitische natie. Zo heeft de nieuwe eeuw de aanslagen van 11 september 2001 gekend. Deze aanslag was een grote klap in de hele geschiedenis van de VS, omdat deze op eigen grondsgebied plaatsvond. Dit liet zien dat de gevoelens van haat jegens Amerika te groot zijn geworden, ondanks dat er veel stromingen binnen de Islamitische bewegingen tegen deze aanslagen zijn. Daarna is de VS begonnen met haar oorlog tegen het zogenaamde terrorisme om haat te zaaien en aan te wakkeren, zelfs binnen landen die zichzelf zien als vriend van Amerika (zoals Saoedi-Arabië en Egypte).
In een tijd dat de haat zijn climax heeft bereikt en de jihad tegen de VS in Irak en Afghanistan is begonnen, zijn er signalen van een aantal stromingen die anders denken over Amerika. Neem bijvoorbeeld de Islamitische politieke partij (Moslim Broeders) in Irak die meedoet aan het politieke leven onder het gezag van Amerika, in tegenstelling tot de houding van de Soennieten in dat land en de meerderheid van de Arabische en Islamitische bevolking. De Moslim Broeders in Syrië zijn ook samen gaan werken met de oppositie, met behulp van Amerika, met als doel het regime van Asad ten val te brengen. Dit zonder dat er kritiek kwam van de Islamitische bewegingen tegen deze acties van de Moslimbroeders in Irak en Syrië. Bovendien, zelfs de Moslim Broeders uit Egypte (de oudste en de grootste van allemaal), zijn directe contacten gaan zoeken met Amerika, terwijl ze daar altijd tegen waren. De leiders van deze beweging hebben verklaard dat ze van plan zijn om in de toekomst te gaan onderhandelen met Israël. In het algemeen keuren veel Islamitische bewegingen de aanwezigheid van de VS in Irak en in de regio af, maar ze voeren geen oorlog of jihad tegen deze interventie.
De discussie rondom de Islamitische bewegingen is een andere koers gaan nemen met de groei van de Islamitische partij in Turkije AKP (Gerechtigheid-en Ontwikkeling), die goede relaties met Amerika heeft. Veel andere Islamitische landen willen dat als voorbeeld nemen, Marokko is daar één van. Dit is een teken van een duidelijke verandering in de ontwikkeling binnen de Islamitische beweging, die nu meer voor politieke en diplomatische oplossingen kiest in haar houding ten opzichte van Amerika.
Ik denk dat het moeilijk is om vast te stellen of deze ontwikkeling blijft groeien en hoe die er in de toekomst uit zal gaan zien. Dat zal per beweging verschillend zijn. Het zal allemaal gaan afhangen van de positie van elke Islamitische beweging afzonderlijk van de rest, en de invloeden van andere pogingen elders in de Arabische en Islamitische wereld.
Er is een behoorlijk verschil tussen Islamitische bewegingen die hun ideologieën theoretisch afkondigen, en anderen die werkelijk aan de politiek deelnemen. Deze laatste groep is meer geneigd om haar visie en ideologie te versoepelen ten opzichte van Amerika en de rest van de wereld. De participatie aan het politieke leven, dwingt deze bewegingen om zich aan te passen aan de realiteit die anders blijkt te zijn dan hoe ze daarover denken als zij nog buiten de politieke arena actief zijn.
Deelnemen aan de politiek betekent dat je op een sportieve wijze moet gaan strijden om een plek te krijgen tussen allerlei spelers op lokaal en internationaal niveau. Om die reden moeten deze bewegingen hun pragmatische relatie met Amerika versterken, omdat de VS de enige partij is die invloed kan hebben op het evenwicht in de wereld en in de Arabisch en Islamitische wereld. Om deze reden zijn een aantal leiders van de Moslim Broeders (Egypte b.v.) hun houding gaan veranderen tegen Amerika en daarom staan ze nu open voor dialoog.
De Islamieten zijn niet meer aan het vechten voor een algemene regionale ideologie waaronder de Natie zich kan verenigen, maar geloven nu meer in zichzelf en richten zich op de lokale situatie om daar vandaan verder te kunnen opereren. Men is zich aan het inzetten voor problemen in eigen land, vandaar dat de grote kwesties zoals de situatie in Irak en Palestina op de tweede plaats zijn komen te staan. Zij zijn nu meer op zoek naar samenwerking met Amerika over zaken die hen direct aangaan en die conflicten en onenigheden kunnen veroorzaken. Zo kun je zien dat de Islamieten die actief zijn in de lokale politieke van het land van herkomst, meer open staan voor dialoog met Amerika, in tegendeel tot de radicale en Slavistische bewegingen die nog geen deel uit maken van de politiek.
We moeten ook onderscheid maken tussen de centrale bewegingen en hun takken verspreid over de hele Arabische wereld, en hun standpunten over zaken die de Arabische wereld aangaan, met name de Palestijnse kwestie en het conflict tussen de Arabische landen en Israël. De moslimbroeders in Egypte, bijvoorbeeld, hebben vier oorlogen meegemaakt en dragen een historische verantwoordelijkheid, in vergelijking met de Islamieten in Marokko, die wat verder van het vuur staan. Beide voorbeelden onderscheiden zich weer van de Islampolitiek zoals die in Turkije te vinden is, en die om historische en politieke redenen ver verwijderd is van de kern van de Islamitische natie.
Daarom is het voor de islamieten in de landen die in conflict zijn met Israël, een moeilijke uitdaging om een betere relatie te kunnen bouwen met Amerika. Ook al is er bereidheid bij sommige leiders van deze bewegingen om hun houding te veranderen ten opzichte van Amerika; er zijn soms algemene politieke ontwikkelingen in het gebied die dat in de weg staan. Daarnaast is het lastig voor deze bewegingen om een duidelijk standpunt te hebben, omdat hun geloofwaardigheid juist gebaseerd is op haat en strijd tegen Amerika.
http://www.nioweb.nl/2008/01/25/islamisten-en-de-verenigde-staten/